...

Bazen arkadaşlarım soruyor, neden bir sevgilin yok senin diye..
Geçiştiriyorum çoğu zaman, toparlayabilceğime inanamıyorum nedenlerini.
Bi şarkı açtım dinliyordum ve bu soru geldi aklıma birden...

Zaman geçtikçe etrafımda göremediğim masumiyet, beni insanlardan soğuturken.
Dönüp geçmişi kurcalayasım geliyor.
Masumca kurulan hayaller paylaştığım anları, insanları.
Hayatın bize verebilceğinden fazlasını istediğimiz hayaller...
Düşünüyorum da ozamanları;

Hiçbir planımız yoktu, nasıl yapabilceğimize dair.
Elimizde olanın tümü umuttu.
Masum olmak güzeldi.
İnsanların kayda değmeyecek sorunlarını konuşurduk
Yaşamak için yetebilceğinden çok para, ev, iş..
Ah, bir de gösteriş yapmaya çabalarken sorun ettikleri şeyler!
Bize aşk, müzik ve barış yeterdi.
Amacımız, huzurlu bir şekilde fazlasını istemeden yaşamaktı.
Sevdiğin biriyle birlikte yaşlanabilmek, bize göre fazlasıydı ztn.
Dünyanın neresinde olacağımızın da bi önemi yoktu.
Nerde olursak olalım, güzel arkadaşlıklar edinebilirdik zaten.
Çünkü biz her nolursa olsun gülümseyebilen mutlu insanlardık.


O benden fazlasını istemedi hiç, zaten istediğini fazlasıyla verebiliyordum.
Tüm varlığımla o'nundum,
Rahattı yanımda hiç kimsenin yanında olamadığı gibi.
Yargılamadım hiçbir zaman, içinden geldiği gibi davranmasını sağlıyordum.
Onun için düşündüğüm her şey onun iyiliği, mutluluğu içindi ve bunu hissettiriyordum.
Tüm inancımla ona güveniyordum ve bunu hissettiriyordum.
Gecenin bi vakti uykusunu şunları sölemek için bölüyordum; 'Seni seviyorum ve daima seveceğim'.

Seni hala seviyorum ve daima seveceğim.